Hayat üzerine uzun ve derin düşünme egzersizleri yapan herkes bilir:
Bazı şeyler aslîdir.
Esas olandır.
Olmazsa olmazdır.
Örnekse bir kapalı yüzme havuzu düşünün. Devasa binası, fayansları, kapıları, pencereleri, duvarları ve sairiyle koskoca bir yapı. İçinde su yoksa bir hiçtir o bina. HİÇ.
Ya da bir okul düşünün. Sıraları, tahtaları, pahalı teknolojik donanımı, ekranları, bilgisayarları, laboratuvarları, dolapları, masaları ve sairiyle koca bir okul. İçinde çocuk yoksa o da hiçtir.
İnsan, etobur bir canlı.
Vahşi.
Hırslı.
Zorda kalırsa hemcinsini bile yer, öyle fena bir varlık.
İnsanı hayvandan ayıran aslî vasfı insafı.
İnsandan insafı çıkarınca geriye koca bir hiç kalıyor.
İnsafsız insan bir insan bile değil, bir hiç oluveriyor…
Son günlerde bir yabancıya ülkede olan biteni, gündemi anlatmak zorunda kalacağım diye ödüm kopuyor. Nasıl izah ederim, bizim buralarda insanların içindeki insafın tükendiğini? Nasıl anlatırım?
Şunları nasıl sorarım mesela, faillerine:
Haydi, küçücük kızların başını kapattınız. Onlara daha ilk âdetlerinde “kadın” olduklarını, dolayısıyla cinselliği düşündürttünüz…
Haydi, anaokulu çağındaki çocukların kulağına cehennemi, kabir azabını, şeytanı, ölümü, ahireti fısıldadınız, anlayamayacakları konularla ruhlarını örselediniz, kalplerini titrettiniz…
Haydi, küçücük kızları kocalara verdiniz, üste bir de para almaktan zerrece utanmadınız…
Haydi, eğitimin çöküşüne, başarısızlığın çığ olup üstümüze son sürat gelişine gözlerinizi kulaklarınızı kapadınız…
Ah be insanoğulları, çocuk tecavüzüne de mi kör oldunuz, lal oldunuz? Sapıklara açık kapılarınız yerine el kadar çocukların ağzını mı kapamaktı, yapıp yapacağınız.
Bunca felaketi yüreğimize sığdırmaya çabalarken bir de çocuk tecavüzünü mü konuşacaktık?
Altı üstü tenekeden tabelanızı söküp atsanız, üç gün sonra başka bir isimle başka bir başlangıç yapsanız elinize mi yapışırdı?
Bîgünah sabi sübyanı mahvettiniz.
Umudu kirlettiniz.
İnsafı tükettiniz.
Hiç ettiniz hayatı.
İnsanı hiç ettiniz.
