Hayat sınar bizi bazen. Yalan ile, kötü ile, sığ ile sınar. Kalabalık içinde bir başına hissederiz kendimizi.
Hani etrafınızda bir sürü insan olur. Yetkili, etkili abiler amcalar. Yani temsil misali diyorum. Bir meramınız vardır, bir kaygınız, bir derdiniz. Dil dökersiniz mevkilere makamlara. Dersiniz ki bakın durum şu şu şu… Bu iş böyle çözülmez, çözülemez. Yanlıştasınız. Gidişat kötü. Şunları yapmak lazım. Bir yol verin, yapayım.
Yok, derler. Olmaz. Yaptırmayız. Kafaları basmaz belki, kapasiteleri yetmez. Hatta belki meşrepleri bozuktur, emdikleri süt ekşimik. İçiniz içinize sığmaz bu anlamazlar karşısında. Hani şairin dediği gibi gökyüzü ciğerinize dolar.
Dersinizi ki, eeeh! Gidiyorum ben. Bunlarla bu işi başarmak mümkün değil. Bunlardan adam olmaz. Bunlardan bir hayır gelmez. İş başa düştü.
Yola koyulursunuz. Nereye gideceğiniz belki aşağı yukarı bellidir de yolun sonunu asla ama asla göremezsiniz. Elinizde bir güç, bir imkân, bir yetki de yoktur hani. Kalbinizde boyunuzdan büyük bir cesaret, aklınızda güneşin doğuşu gibi kesin bir karar vardır sadece.
Tek servetiniz, tek silahınız, tek kudretiniz bu ikisi: Cesaret ve kararlılık. Akıldan gelen, inançtan gelen, bilgiden ve memleket sevgisinden gelen.
Atlarsınız bir vasıtaya. Ver elini yollar… Belki bir trendir, belki otobüs bindiğiniz. Arabanızın direksiyonu da olabilir elinizdeki, eski püskü bir vapur da. Akıbeti belirsiz bir yolculuktur bu. Üç beş yoldaş ya vardır ya yoktur yanınızda. Daha çok peşinizde çelmeciler. Peşinizde katiller, hainler, zalimler…
Çıktığınız yol sizi bir limana vardırır. Limanlar istasyonlara, duraklara, binalara erişir. Herkesin “yok daha neler” dediği konuşmalar yaparsınız. Bir tek siz o kadar eminsinizdir dediklerinizin haklı ve doğru, doğru ve kat’i gerçekler olduğundan. Amacınız da nettir, amaca giden yolun her bir köşe taşı da. Tek gereken size ve idealinize inanacak birilerini bulmaktır.
Nasıl? Yapabilir misiniz böyle bir şeyi? Kalkışabilir misiniz? Çeperi küçültelim. Daha tek kişilik devrimlere kalkıştığınızı farz edelim. Boşanmak mesela. Seneler süren bir evliliği, bir yaşamı bitirmek buna benzer. Yıllar geçirdiğiniz evin kapısını bir daha dönmemek üzere çekebilir misiniz? Ya da uzun yıllar çalıştığınız, her taşına alın teri akıttığınız bir işten ayrılmak, bir kurumu terk etmek, bir kapıya kilit vurmak. Hayatınızın dönüm noktasının mimarı olabilir misiniz?
Çeper bunla sınırlı olsa iyi. Sadece kendi yaşamınızın değil, koskoca bir milletin kaderiyse söz konusu olan? Muazzam geçmişiyle yaralarını sarmaya, kopan-kesilen uzuvlarını saklamaya çalışan devasa bir devletin kaderini ellerinize alabilir misiniz? Tereddütsüz. Net. Cesurca.
Öyle bir cesaret ve kararlılık ki; tek başına çıktığınız, akıbeti belirsiz bir yolculuğun sonunda, belki beş belki on yıl sonra giyeceğiniz zafer hırkasını gördürür size. Halbuki vizyon da birinci tekil şahıstır başlangıçta, misyon da. Etrafınızda danışmanlar, yardımcılar, yol gösterenler yoktur. Tek siz. Tek ve biricik…
***
Ben kendimi böyle bir durumda bulsam korkudan nefesim kesilirdi. Bunun yüzde biriyle tutulup kalacak milyonlar var bugün dünyada. Ortak iyilik için yapılması gerekeni apaçık görüp, birilerinin yapmasını beklemeyen, vira bismillah deyip kendini görevlendiren kimseyi tanımadım.
Bir kişi hariç.
Takvimin yanlış yerine denk geldiğim için yüzyüze göremediğim ama aklını, yüreğini bildiğim, bildiğimi sandığım bir tek kişi. Yol bulacak, yol açacak, kader yazacak dirayete sahip tek bir adam tanıdım. Bir gemiye bindi bu adam, bir yola çıktı ve yolun sonunda tazecik, dipdiri bir ülke verdi bize.
Adına Kemal derler, mekânı nurdur, cennettir. Cennet ve on milyonların yüreğidir mekânı. İsmi hayır dualardadır, minnetlerdedir, şükürlerdedir.
Attığı adım bayramdır bize. Bayramınız kutlu olsun Atatürk’ün talihli evlatları.
