Zülfü Livaleli “Doğdukları Yerde Ölenler” şiirinde / şarkısında şöyle söyler:
Dünya onlar için dönmez
Bilmezler yol yorgunluğunu
Sesleri yankı bulur
Hep aynı kayadan, aynı saat diliminden
Düşlerinde Çin-ü Maçin’e giderler
Doğdukları yerde ölenler
Bir de doğdukları yerde yaşama, hayatta kalma imkanını yitirenler var.
Mülteciler.
Canları pahasına yollara dökülen, çaresiz, korkmuş, perişan olmuş genç-yaşlı adamlar, kadınlar, boy boy çocuklar…
Uluslararası Af Örgütü’nün web sitesinde çok önemli bir açıklama paylaşıldı.
Açıklamada aynen şöyle deniyor:
Akdeniz’de yaşanan insani kriz hususunda Avrupa hükümetlerinin süregelen ihmali, 2015’in başından bu yana göçmen ve mülteci ölümlerinde 50 kat artışa yol açtı.
Ayrıca Uluslararası Af Örgütü Avrupa ve Orta Asya Program Direktör Yardımcısı Gauri Van Gulik, Avrupa hükümetlerini eleştirerek “Harekete geçmek için daha ne kadar insan hayatını kaybetmeli” diye sordu. Binlerce umutsuz göçmen ve mültecinin dünyanın en tehlikeli deniz geçişini gerçekleştirdiğini ifade eden Van Gulik, 2014’deki aynı zaman aralığına kıyasla ölü sayısında korkunç bir yükseliş olduğunu vurgulayarak, sadece bu yıl yüzlerce kişinin hayatını kaybettiğini söyledi.
Öyle haklı ki!
2014 yılında Akdeniz’de boğulan insan sayısı 3.400. Yazıyla üç bin dört yüz. Titanic‘te ölen insan sayısının iki katından fazla…
Daha bu hafta başında İtalya açıklarında batan bir gemide 400 Libyalı ve Afrikalı mülteci can verdi.
İşte facianın fotoğrafları…
Düşünün, bu mahzun bakışlı insanların ülkesinde nasıl bir yönetim var ki, hayata dair tek çare canını azgın sulara teslim etmek…
ve Bandista diyor ki; sürgünler, sınır dışılar, dikenli teller, sınırlar olmasa…
